วันไหนคิดงานไม่ออกก็ยังต้องคิด
อาจจะคิดไม่ต้องเยอะ แต่พอได้บริหาร
สมองหน่อยพอเป็นกระสัย คิดแล้วเข้าท่าบ้าง
ไม่เข้าท่าบ้างก็บันทึกไว้ก่อน อันไหนดีก็เอามาใช้
ได้เลย ส่วนความคิดอันไหนยังไม่ดีก็เข้ากรุก่อน
ไว้เวลาผ่านไปอาจได้ดึงมาใช้
วันไหนเขียนผมบทความไม่ค่อยออก
ก็ยังพยายามเขียนครับ วันไหนฟิต
ก็หลายบรรทัดหน่อย วันไหนเบลอ ๆ
ก็เขียนตามกำลังที่ไหว โพสไปถูกใจผู้อ่านบ้าง ไม่ถูกใจบ้างก็ยอมรับ เพราะเจตนาอยากแชร์ประสบการณ์และความคิด ไม่ได้หวังผลอะไรในระยะสั้น แค่ในระยะยาวเมื่อแก่ตัวมายังมีผู้ติดตามบ้างพอได้คุยกันแก้เหงา
ไอ้การที่เรายังทำอะไรอย่างต่อเนื่อง
แม้วันนั้นไม่มีอารมณ์จะทำเลย ให้ตายเหอะ
สิ่งนี้มันคือ “วินัย” ครับ
เมื่อเราจะขุดร่องน้ำมันเริ่มจากอะไรนะ ?
เริ่มจากหยิบจอบหยิบเสียมขึ้นมาขุดลงดิน
ใช่มั้ย ? ขุดทีแรกมันจะลึก หนา บาง
ขนาดไหนกันเชียว แต่ก็ต้องทำ
เมื่อขุดผ่านไปทุกวัน บวกกับมีเครื่องทุ่นแรงเยอะ
ร่องน้ำมันก็กลายเป็นคลอง คลองก็ใหญ่ขึ้น
เป็นแม่น้ำจริงมั้ยครับ ?
ผมอาจรวบรัดตัดตอนไปหน่อย
แหม… จากขุดร่องน้ำจะก้าวไปเป็นคลองเลยรึ ?
แต่ผลจากการพากเพียร มีวินัยกับอะไรสักอย่าง
มันย่อมนำมาซึ่งผลลัพธ์ที่ดีกว่าคนทั่วไปอยู่แล้ว
เมื่อเราได้คลองน้ำในฝัน เราก็มีความสุข
เพราะผลพลอยได้มันมากกว่าสายน้ำไหล
มันมีระบบนิเวศน์ มันมีผลประโยชน์อื่นตามมา
โฟกัสตรงนี้ครับ…
นึกถึงสายน้ำเย็นที่นำมาซึ่งความสุข
จากการที่ใช้ช่วงชีวิตหนึ่งขุดหรือสร้างมันขึ้นมา
แต่จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อเราเอาแต่มีทัศนคติลบ
จนทำให้คลองที่ขุดขึ้นมามีแต่น้ำเสีย
มันคือโศกนาฏกรรมทางความคิด(OMG!)
วันนี้เราขุดคลองสำหรับน้ำแบบไหนนะ ?
น้ำเสียหรือน้ำดี
ขุดทั้งทีอย่าให้เสียเปล่านะเว้ย!
ขอบคุณครับ
ธนบรรณ สัมมาชีพ
ขอบคุณภาพจากภาพยนตร์เรื่อง
“A River Runs Through It.”