หากนั่ง #เครื่องย้อนเวลา ไปอดีตได้
คุณจะย้อนกลับไปแก้ไขเรื่องราวร้าย ๆ
ที่เคยเกิดขึ้นทั้งสมัยเรียนและวัยทำงานมั้ย ?
ส่วนตัวผมขอตอบเลยว่า “ไม่”
ยืนยันว่า #ไม่ได้โลกสวย นะครับ
แต่ผมเรียนรู้จากเจ็บจริง ช้ำจริงมาพอสมควร
บางเหตุการณ์ถ้าไม่โดนสั่งสอนจากประสบการณ์จริง
มันไม่ค่อยอินสักเท่าไหร่เลย
ผมเคยเล่าให้ฟังเกี่ยวกับประวัติส่วนตัว
เรื่องทำธุรกิจไอทีซึ่งยอดขายดีพอใช้
คือเฉลี่ยเดือนละสิบล้านบาทไม่ขาดไม่เกิน
ผมข้ามสายจากเรียนโยธาก่อสร้าง
มาเป็นพ่อค้าไอทีด้วยความทุลักทุเล
เพราะเรียนมาไม่ได้ใช้ความรู้เกี่ยวกับงานไอทีเลย
*** ก็แหม…ยุคนั้น #คอมพิวเตอร์มันเครื่องละครึ่งแสน
ระบบปฏิบัติการ Windows95
ทั้งครอบครัวผม คงไม่เจียดเงินมาซื้อให้แน่นอน
เพราะไม่ได้ส่งลูกเรียนคนเดียว
ผมยังมีทั้งพี่ชายและน้องชายที่ต้องศึกษาต่อเช่นกัน***
ก่อนที่จะตัดสินใจมาเปิดร้านคอมพิวเตอร์ที่บ้านเกิด
ผมพบการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่
เมื่อต้องเลือกเส้นทางหารายได้ไปด้วย เรียนไปด้วย
โดยหวังว่ามันจะได้ดีทั้งคู่
และแล้วมันก็จบไม่สวยเพราะผมโดดเรียนบ่อย
เรียนไม่ทัน สอบไปผ่าน ครบองค์ประกอบการ #โดนรีไทร์
ส่วนงานที่ทำนั้น เป็นโรงงานผลิตเสื้อผ้า
ตอนนั้นตำแหน่งที่ผมได้รับคือ “Graphic Designer”
“#Graphic_Designer” ชื่อดูหรูนะครับ
ส่วนวัน ๆ ต้องทำอะไรบ้าง ไม่รู้หรอก
ผมไม่ได้ขอเขาดู Job description ซะด้วยซ้ำ
เพราะไม่รู้จัก(ตอนนั้นไม่ได้เป็น HR 555)
หน้าที่หลักคือ #ทำทุกอย่างตามที่หัวหน้าสั่งการ
และดูเหมือนงานหลักตอนนั้นคือ
ถ่ายรูปเสื้อผ้าที่ผลิตเสร็จแล้วตกแต่ง รีทัช
ให้สวยแล้วนำใส่แฟ้มงานไว้
มันทำให้ผมได้รู้จักและใช้งานโปรแกรม
#Adobe_Photoshop และ #Adobe_Illustrator
ได้ฝึกฝีมือจนทำกราฟิกได้ในระดับพอใช้
จนทุกวันนี้ก็เป็นทักษะติดตัว
อีกอย่างที่สำคัญ คือ #โรงงานเสื้อผ้า ที่ผมทำงาน
ส่วนมากมีผู้หญิงกับเกย์(ไม่ใช่ทุกโรงงาน)
ฉะนั้นงานที่เกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ทั้ง Hardware
และ Software จึงต้องอาศัยชายหนุ่มดูแล
ซึ่งคงไม่ใช่ใครนอกจากผมเอง
#งานเข้าล่ะครับ
ผมเองก็ไม่ได้มีความรู้อะไรเลยเกี่ยวกับ Software
ต่อให้ขึ้น Blue screen หรือไวรัสกิน
…ผมก็แค่นั่งดูตาปริบ ๆ
ส่วนเรื่อง Hardware ขนาดให้เปิดกล่องเคส
ออกมาเป่าฝุ่นยังไม่เคย กลัวไฟดูดอีกต่างหาก
พอเครื่องเสียแต่ละทีก็แบกไปสถานที่ประจำ
ตรงที่พี่เสก โลโซบ่นเสมอว่า “#ไม่อยากไปพันธ์ทิพย์”
แต่ผมก็ต้องไป เพราะเอาเครื่องไปซ่อมไง
ทีนี้ไปซ่อมบ่อย ๆ เข้าก็แอบดู #ครูพักลักจำ
เขาแก้ เขาซ่อมกันยังไงถึงได้รวยเอา ๆ
เครื่องคอม ฯ รอซ่อมยาวเป็นรางรถไฟ
ไปบ่อย ๆ เข้าก็ตีสนิทกับช่าง ขอความรู้กันไป
พักหลังมาเครื่องโรงงานที่ปัญหาไม่หนักมาก
ผมก็รับซ่อมเองให้ก่อน หรืองานพื้นฐานเช่น
พ่วง Harddisk 2 ลูก เพื่อโอนถ่ายข้อมูลระหว่างกัน
มันกลายเป็นงานประจำ ที่เริ่มคุ้นเคยมากขึ้น
จนเกือบเรียกได้ว่า ผมเป็น #ช่างประจำโรงงาน ก็คงไม่ผิด
ผมขอจบเรื่อง #ขุนศึกไร้ปริญญา EP.02 ไว้แค่นี้ก่อน
ด้วยการสรุปสั้น ๆ ดังนี้
หลังจากรู้ว่าตัวเองไม่ได้รับปริญญาพร้อมเพื่อนแน่แล้ว
ผมก็ไม่เสียเวลาฟูมฟายมาก
กลับบ้านเกิด ทิ้งกทม.มาประกอบอาชีพร้านขายอุปกรณ์ไอที
ผมเริ่มเมื่อปีพ.ศ.2545 โดยประมาณ
จากยอดขายเดือนละไม่กี่หมื่นจนปัจจุบันที่ปีละร้อยล้าน
นั่นเพราะต้องผลักดันตัวเอง เอาความผิดพลาดเป็นครู
ผมทำกราฟิกประกอบเพจ และหนังสือที่วางขายได้
เพราะได้ฝึกทักษะตอนเป็นลูกน้องโรงงาน
เงินเดือนตอนนั้น วุฒิปวส.แค่ 7,500 บาท
แต่ได้ประสบการณ์คุ้มจริง ไม่ต้องไปลงเรียนที่ไหนเลย
ผมประกอบคอมเป็น ซ่อมได้แบบมืออาชีพ
เพราะสะสมความรู้ตั้งแต่อยู่โรงงานโดยไม่ต้องลงเรียนเช่นกัน
มีเครื่องเจ๊ง เครื่องไหม้ให้ชำแหละเล่นอยู่เสมอ
ที่เหลือก็ต่อยอดมาเรื่อย ๆ สะสมชั่วโมงบิน
ตามโอกาสที่มี
หากนั่งเครื่องย้อนเวลาไปอดีตได้
คุณจะย้อนกลับไปแก้ไขเรื่องราวร้าย ๆ
ที่เคยเกิดขึ้นทั้งสมัยเรียนและวัยทำงานมั้ย ?
สำหรับตัวผมขอตอบย้ำหนักแน่นอีกครั้งว่า “ไม่” ครับ
หากท่านคิดว่าอยากให้ผมออกมาแชร์ต่อไป
ขอให้พิมพ์ “จัดอีก” แล้วผมจะรีบผลิตบทความ
อย่างต่อเนื่องครับ
#บริหารความคิด #ข้อคิดคนทำงาน
ธนบรรณ สัมมาชีพ
———————–
⭐กดติดดาวเพจ (See first) เพื่อรับคอนเทนต์
ข้อคิดที่ดีจะทำให้เรามีสติในการทำงาน
และดำเนินชีวิตให้ราบรื่นอยู่ตลอดเวลา
#คำคม #ปรัชญา #คติพจน์
#บริหารความคิด #ข้อคิดคนทำงาน
ติดตามและอ่านทุกบทความจากผมที่
http://www.2bfranchisedd.com/