#เคยถูกพ่อกับแม่ห้ามฟังเพลงมั้ยครับ ?
วันที่ผม#จำติดตา ในความทรงจำ
ซึ่งทุกวันนี้ก็ยังลบไม่ออกคือวันที่พ่อกับแม่
เอาเครื่องเล่นเทปคลาสเสทของพี่ชายล็อกใส่ตู้ไว้
อ้าว ! เฮ้ย ! ทำไมน่ะเหรอครับ ?
ก็พี่ผมชอบเล่นดนตรีมาก ถึงขั้นเล่นเป็นอาชีพเลย
และมันก็ไปกระทบการเรียนถึงขั้นเรียนไม่จบ
ส่วนเจ้าเครื่องเล่นเทปคลาสเสทดังกล่าวนั้น
มันเป็นอุปกรณ์หลักที่ใช้ในการ #แกะเพลง นั่นเอง
แต่จะว่าไป ผมคงไม่สาวความยืดไปถึงประวัติพี่ชาย
เพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัวของเขา
ที่จะเล่าในวันนี้เพราะผมก็ติดเชื้อบ้าเล่นดนตรีเช่นกัน
และมันก็ส่งผลแต่เกรดการเรียนของผมด้วย
ซึ่งดูแล้วเหมือนจะไม่เกี่ยวกัน แต่มันมีนัยสำคัญ
ที่เชื่อมต่อกันและผมกำลังจะเล่าต่อไปอย่างช้า ๆ
สมัยเรียนปวช. และปวส.นั้น ผมเริ่มเกเร
เอาเวลาส่วนใหญ่แทนที่จะเข้าเรียนแต่ไปแกะเพลง
ถึงเวลาเพื่อนเลิกเรียนก็ชวนเข้าห้องซ้อม
ซึ่งสมัยก่อนนั้น เช่าห้องซ้อมชั่วโมงละ 60 บาท (มั้ง)
ทำแบบนี้บ่อย ๆ เข้ามันก็เกรดไม่สวย
ติด F หลายตัวตั้งแต่ยังไม่ทันเข้ามหาลัย
บางวิชาถึงขนาดขาดสอบเอาดื้อ ๆ
อีแบบนี้มันจะไม่ไร้ปริญญายังไงไหวล่ะครับท่าน
#ชีวิตคนทำงาน จริง ๆ ส่วนใหญ่แล้วถ้าไม่มี
ใบปริญญาเบิกทางก็ย่อมลำบากกว่าชาวบ้าน
มิหนำซ้ำ คนที่มีปริญญาใบเดียวก็เสียเปรียบ
คนที่มีปริญญาหลายใบหรือดีกรีเหนือกว่า
เช่น จบปริญญาโท จบด๊อกเตอร์ นี่ยังไม่แยกอีกนะ
ว่าใครจบในเมืองไทยหรือเมืองนอกเมืองนา
แต่จะว่าไปนั่นก็แค่ส่วนหนึ่งที่ใช้
ดำรงชีวิตการทำงานดังคำกล่าว
“IQ ทำให้คุณได้งาน… ส่วน EQ ทำให้คุณ
ออกจากงาน”
ก็ถ้า EQ ต่ำ ใครจะอยากร่วมงานด้วยล่ะครับ
***
หมายเหตุ :
#ไอคิว หรือ Intelligence Quotient
หมายถึง ความฉลาดทางเชาวน์ปัญญา
#อีคิว หรือ Emotional Quotient หมายถึง
ความฉลาดทางอารมณ์
***
ชีวิตการทำงานของผมใช้ EQ ด้วยซะเยอะ
และวิธีเข้าถึงอารมณ์ความรู้สึกของเพื่อนร่วมงานได้
ก็มีเจ้าดนตรีนี่แหล่ะครับ เป็นกลไกสำคัญที่ช่วยประสาน
ให้คนระดับหัวหน้างาน กับลูกน้องได้กอดคอกันร้องเพลง
ผมเคยเสียอดีตวัยเรียนไปกับความทรงจำเลวร้าย
แต่ทุกวันนี้ความรู้ ทักษะดนตรีที่ผมมีติดตัว
ทำให้ผมได้อยู่บนเวที มีไฟส่องหน้า
มีไมโครโฟนจ่อปากบ้าง
และนั่นคือสิ่งที่ผมวาดภาพในหัวไว้
วันที่#โดดเรียน ไปแกะเพลง
เพื่อนอ่านหนังสือ แต่ตัวเองดีดกีต้าร์
มันไม่ได้หลอกหลอนผมอีกต่อไปแล้ว
เพราะทุกครั้งที่นึกถึงมัน มันกลับช่วยย้ำว่า
“#ทุกอย่างบนโลกล้วนเป็นเรื่องเดียวกัน”
แทบไม่มีการเล่นดนตรีครั้งใดในบริษัทที่ขาดเรา
เราได้ใกล้ชิดผู้บริหารระดับสูง
เราได้สัมผัสกระทบไหล่กับเพื่อนร่วมงานทุกระดับ
ไม่ใช่แค่ผ่านโซเชียลเท่านั้นแต่มันคือของจริง
“#ไม่มีเวทีให้พวกอ่อนซ้อมหรือเหลาะแหละ”
ผมคิดแค่นั้น
ทุกวันนี้ผมก็ยังซ้อมดนตรีกับ Youtube
ฝีมือไม่ได้เก่งระดับเทพ แค่พอไปวัดไปวา
เข้าจังหวะ จะโคนได้ถูก
รู้ว่าควรค่อยตอนไหน
รู้ว่าควรดังตอนไหน
และสำคัญที่สุดคือ ควรเงียบตอนไหน
ช่างเหมือนกับชีวิตการทำงานของเราดีแท้
======
อ้อ…ลืมบอกไปครับ
เพลงที่เล่นแล้วเพื่อนร่วมงานชอบมาก
อีกเพลงก็คงไม่พ้นเพลงด้านล่างนี้
“ขอเพียงแค่ฝันให้ไกล
แล้วไปให้ถึงที่จุดหมาย
โปรดจงมั่นใจ
ที่ทำลงไปนะถูกแล้ว
อย่าฟังคำคน อย่าสนใจใคร อย่าเปลี่ยนแนว
คนแน่แน่วเท่านั้น #ผู้ชนะ”
ขอบคุณครับ
ธนบรรณ สัมมาชีพ