บางทีข้อคิดที่ว่า “จงใช้ชีวิตเปรียบเสมือน
ว่าวันนี้จะเป็นวันสุดท้ายของเรา” จะโดน
บรรดาสัตว์โลกหยิบยืมไปใช้เป็นหลักดำรง
ชีวิตอย่างจริงจังเสียแล้ว
เพราะสัตว์ใช้ชีวิตวันต่อวัน
มันต้องหาเลี้ยงชีพแบบหาเช้ากินค่ำหรือดึก
และต้องทำให้ดีที่สุดเพื่อประทังชีวิตตนและ
ครอบครัวไม่งั้นก็อดตายสถานเดียว
ต่างจากคนหรือสัตว์ประเสริฐ
ที่ใช้สมองวางแผนทั้งชีวิตได้ แต่ก็มีจำนวน
ไม่น้อยที่ไม่เคยเริ่มต้นทำอะไรเป็นชิ้น
เป็นอันเลย เมื่อหิวก็คิดว่าพึ่งพาผู้อื่นได้
ไม่ต้องพยายามอะไรมากก็มีคนอุปถัมภ์ตลอด
เวลาผ่านไปปีแล้วปีเล่าก็ไม่พัฒนาถึงไหนสักที
ผมไม่ได้เขียนบทความเพื่อกระทบใครนะครับ
เพียงแต่นึกชื่นชมสัตว์โลกที่น่ารัก คือ มันแทบ
ไม่ต้องคิดอะไร มันมีสัญชาตญาณในการเอา
ตัวรอด และทำให้มันรอดได้จริง ไม่งั้นก็จะกลาย
เป็นอาหารให้กับสัตว์กินเนื้อที่แข็งแรงกว่า
แถมยังจ้องตะครุบเหยื่อที่อ่อนแออยู่ทุกนาที
แล้วคนอย่างเราล่ะ…
ดิ้นรนเต็มที่กันบ้างหรือยัง ?
ฮึดกันบ้างมั้ย ?
ยังโยนความรับผิดชอบให้ผู้อื่นอยู่หรือไม่ ?
พร้อมที่จะเป็นคนใหม่ที่ดีกว่าหรือยัง ?
ถ้าพร้อมแล้วก็ลุยไปด้วยกันครับ…
ผมเก็บกระเป๋ารอแล้ว!!!
ขอบคุณครับ
ธนบรรณ สัมมาชีพ
============
ทุกท่านสามารถติดตามทุกความเคลื่อนไหวที่
http://www.2bfranchisedd.com/category/ข้อคิดคนทำงาน/
“นำเสนอปรัชญาชีวิต สร้างแรงผลักดัน
แรงบันดาลใจในการทำงานให้กับคนทำงาน
พร้อมให้คำแนะนำสำหรับผู้ประกอบการ
ที่สนใจขยายสาขาด้วยระบบแฟรนไชส์
อย่างจริงจัง”
ขอบคุณภาพจากเพจ mi mundo increible