ย้อนไป 8 ปีที่แล้ว ผมโพสคำคมวันละครั้งครับ
ทำอยู่แบบนั้นมาได้สัก 1 ปี ก็เริ่มเบื่อและ
จับสังเกตได้ว่าแฟนเพจก็เริ่มเบื่อ
เพราะยอดกดไลค์เริ่มหรอมแหรม
จากนั้นผมจึงเริ่มเขียนบทความ
ประมาณ 10-20 บรรทัด ปรากฏว่ายิ่งเงียบ
เพราะเขียนไปแล้วไม่โดนใจผู้อ่าน
แต่ครั้นจะให้เลิกเขียน มันก็ทำไม่ได้
ด้วยใจมันรักงานเขียนไปแล้ว
เอาล่ะ… เมื่อเขียนแล้วไม่ปัง ก็ปรับเปลี่ยน
ไปดูบทความของคนอื่นที่มันปังบ้าง
แล้วประยุกต์ใช้กับสไตล์เรา
มันก็ดีขึ้นเรื่อย ๆ ครับ เรียกได้ว่ามีพัฒนาการ
ช่วงแรกงานเขียนที่เรียกทัวร์ลงก็มีไม่น้อย
เพราะเราให้ข้อมูลค่อนข้างหยาบ(ไม่แน่น)
หรือบางครั้งก็เป็นนามธรรมเกินไปบ้าง
มันก็ต้องยอมรับสภาพ
และค่อยแก้ตัวใหม่ในบทความต่อไป
ที่เล่ามาไม่ได้มีอะไรมากครับ
ผมทำเพจมาเข้าปีที่ 9 แล้ว
มันไปแบบไม่หวือหวาเลยสักนิด
มันทดสอบความอดทนของเจ้าของเพจเอง
ว่าจะมีอุดมการณ์แข็งแกร่งเพียงใด
ทุกวันนี้การเขียนบทความของผมมีสั้นบ้าง
ยาวบ้าง บางทีก็หารูปมาเล่าเรื่อง แล้วสังเกต
ดูว่าอะไรที่ควรเพิ่ม อะไรที่ควรลด
นั่นเพราะผมได้ข้อคิดดี ๆ จาก J.K.Rowling
นักเขียนผู้ให้กำเนิด Harry Potter
“ชีวิตก็เหมือนงานเขียนไม่สำคัญว่ามันยาวแค่ไหนแต่สำคัญที่มันดีเพียงใด”
เอาล่ะ…
คิดดี ทำดี มีดี ชีวิตมันก็ต้องดีขึ้นสิ… ลุยครับ
ขอบคุณครับ
ธนบรรณ สัมมาชีพ