เมื่อคืนวันศุกร์ผมไปดินเนอร์กับแฟนสาว
เนื่องในวาระพิเศษคือวันครบรอบแต่งงาน
ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นไปด้วยดี
แต่ให้ตายเถอะ… เมื่อถึงร้านอาหารแล้ว
นึกได้ว่าตัวเองลืมมือถือไว้ที่หัวเตียงนอน
อาการของคนลืมมือถือนั้นสังเกตได้ง่าย
คือ กระสับกระส่าย มือไม้อยู่ไม่สุข
คลำกระเป๋าเสื้อ คลำกระเป๋ากางเกง
ทั้งที่รู้ว่าของมันไม่มี ดูไปดูมามันเหมือนคนลงแดงจากการขาดยา ฯ
จากนั้นหัวสมองก็ไม่ได้พักเลยครับ
มันคิดเสมอว่าจะตอบไลน์หัวหน้าทันมั้ย
, ลูกน้องจะไลน์มาปรึกษางานมั้ย, ลูกค้า
จะบ่นมั้ยถ้าติดต่อไม่ได้ จะมีใครโทรเข้ากี่สายแล้วถ้าเกิดเรื่องฉุกเฉินขึ้นมาจะทำอย่างไร ?
แต่เอาล่ะ… ในเมื่อมันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว
ก็หยุดคิดหันมาสนใจคนที่อยู่ตรงหน้าดีกว่า
ผมได้หัวเราะบ่อยครั้งกับแฟนสาว
เราได้ลิ้มรสมื้อค่ำที่แสนอร่อย
เครื่องดื่มเย็น ๆ ทำให้เราผ่อนคลาย
ขากลับเราแวะเดินชอปปิ้ง
เมื่อเริ่มหมดแรงก็พากันกลับบ้าน
มันช่างเป็นเวลาที่โคตรมีความสุข
เมื่อกลับถึงบ้าน ผมเช็คข้อความในมือถือ
พบ 2 ข้อความที่ไม่ได้เร่งด่วนอะไร
======
เหตุการณ์สมมุตินี้ให้ข้อคิดอะไรเราครับ ?
ผมเชื่อว่าเหตุการณ์ทำนองนี้เกิดขึ้นกับเรา
แทบทุกวัน ขึ้นอยู่กับว่าจะปฎิบัติตัวอย่างไร
การตัดขาดจากโลกออนไลน์บ้างเพื่อให้เวลา
กับสิ่งที่อยู่ข้างหน้าบนโลกความจริง
ยังเป็นสิ่งที่จำเป็นเสมอ
วันละชั่วโมงกับการอ่านหนังสือ
วันละครึ่งชั่วโมงกับการทำงานบ้าน
วันละสี่สิบนาทีกับการออกกำลังกาย
วาระพิเศษพาแฟนไปดูหนัง ทานข้าว
กับครอบครัวก็อาจจะ 4-5 ชั่วโมง
ผมขอส่งกำลังใจให้ อยากให้ทุกคนมีช่วงเวลา
ที่แสนดีกับคนรักและครอบครัวเพราะเขาเหล่านั้น
คอยสนับสนุนเรา… และที่สำคัญที่สุด
เพราะพวกเขาคู่ควรครับ
ขอบคุณครับ
ธนบรรณ สัมมาชีพ
ขอบคุณภาพของคุณ @beisme08