ช่วงต้นเดือนธันวาคม 2565 ผมไปงานประกวดดนตรีที่
บริษัทร่วมเป็นสปอนเซอร์ที่ภูเก็ตมาครับ
(ไปสังเกตการณ์นะครับ ไม่ใช่คณะกรรมการ)
งานนี้เป็น 3 ชั่วโมงที่สะกดอารมณ์ผมอยู่หมัด
เพราะความเก่งกาจของเยาวชนเหล่านี้
เหนือคำบรรยายมาก รวม ๆ มันคือ
“เจ๋งโคตร ๆ”
ผมเองก็เป็นคนหนึ่งที่ชอบเล่นดนตรีมาตั้งแต่
สมัยวัยเรียนปวช. จากนั้นก็ยาวมาจนถึง
วัยทำงานที่มีเล่นบ้างตามโอกาสงานเลี้ยง
ที่บริษัทจัดขึ้น
เรื่องที่สอนใจผมอยู่อย่างหนึ่งคือ
ผลของการฝึกซ้อมอย่างหนักนั้น
ส่งผลให้เด็ก ๆ ทุกคนเล่นได้ดีระดับมืออาชีพ
ทั้งเทคนิค ลีลา ความคิดสร้างสรรค์นั้นมาเต็ม
มันช่างต่างจากผู้ใหญ่หลายคนรวมถึงตัวผมเอง
ที่ฝึกอะไรได้ไม่นานก็วางมือ ทำให้ฝีมือพัฒนาช้าหรือหยุดการพัฒนาไปดื้อ ๆ ถ้าจะยกตัวอย่าง
การเล่นดนตรีก็คือ เล่นได้แต่เพลงง่ายแต่
ไม่สามารถยกระดับตัวเองไปสู่การเล่นเพลง
ที่ยากขึ้นได้
สุดท้ายผมดีใจที่เห็นเด็กทุกคนได้สานฝัน
ตัวเอง ลุกขึ้นมาทำอะไรที่แตกต่างเป็นทึม
นั่นคือสิ่งที่ผู้ใหญ่หลายคนรวมถึงผมเอง
อีกนั่นแหละที่แทบไม่มีโอกาสได้ทำอะไร
หลุดโลกมานานแล้ว
หรือปีหน้าที่จะมาเยือนในอีกไม่กี่วัน
จะเป็นปีที่เริ่มต้นเคาะสนิมและทำสีตัวเอง
อีกสักครั้ง ไม่สิ… เริ่มต้นวันนี้น่าจะดีที่สุด
โครงการอะไรที่มันดีต่อการยกระดับคุณภาพ
ชีวิตที่เราผัดวันประกันพรุ่งมานาน สมควรได้รับ
การสานต่อแล้วล่ะ
สุขสันต์วันหยุดครับ 
ขอบคุณครับ
ธนบรรณ สัมมาชีพ
======
**ขอบคุณคุณ Kan Phutanarak ที่เชิญร่วมงาน**
**ขอบคุณน้องนนท์ ธนนท์ หนึ่งในคณะกรรมการตัดสินประกวดดนตรีครั้งนี้กับมุมมองทางดนตรี
จากประสบการณ์จริงและอัธยาศัยที่ดี ผมต้องถือโอกาสถ่ายรูปไว้เป็นที่ระลึกตามระเบียบครับ**