ทุกอย่างบนโลก ตอนเริ่มทำมันยากหมดแหละ
กว่าจะยืนได้ กว่าจะพูดได้ กว่าจะกินเผ็ดได้
มันไม่เคยเป็นได้โดยอัตโนมัติเลย จริงมั้ยครับ ?
แต่พอเป็นแล้วมันก็เป็นเลย
มีใครลืมวิธีวิ่งบ้าง ?
มีมั้ยที่ลืมวิธีปั่นจักรยาน ?
หรือเมื่อวานว่ายน้ำแก้ร้อนทั้งวัน
แต่วันนี้ดันลืมวิธีว่ายน้ำซะงั้น
ในทางกลับกัน… ทักษะเหล่านี้มันติดตัว
แถมมันง่ายยิ่งกว่าปอกกล้วยเข้าปากซะแล้ว
เพราะจะให้ทำซ้ำกี่ครั้ง ก็สบายบรื๋อ
นั่นเพราะเราทำมันทุกวันไงครับ
คนที่พอวิ่งได้ เทียบกับนักวิ่งเหรียญทอง
จะมีชั่วโมงฝึกต่างกัน
คนที่พอร้องเพลงได้ เทียบกับนักร้องมืออาชีพ
จะมีชั่วโมงฝึกต่างกัน
คนที่พอพูดได้ เทียบกับนักพูด วิทยากร
จะมีชั่วโมงฝึกต่างกัน
ประเด็นคืออยากเก่งอะไรก็ต้องฝึกหนักครับ
เพราะผลสำเร็จของมันจะทำให้คุณภาพชีวิต
ของเราดีขึ้น เช่น เราสามารถหารายได้มากขึ้น
จากความเก่ง, ได้รับความยอมรับจากคนภายนอก, เพิ่มโอกาสให้ได้เจอสิ่งใหม่ ๆ หรือ
อย่างน้อยที่สุด เราจะสนุกไปกับการที่ได้เห็น
การเติบโตของตัวเอง(ความสุข)
การเรียนรู้ การฝึกฝน มันทำให้เหนื่อยทั้งใจ
และทั้งกาย นั่นคือหนึ่งสาเหตุใหญ่ที่หลายคน
ผัดวันประกันพรุ่ง แต่รู้อะไรมั้ยครับ…
การปล่อยให้กาลเวลาล่วงเลยผ่านไป
โดยไม่ได้เรียนรู้อะไรเลย กลับทำให้เจ็บยิ่งกว่า
จะเลือกแบบไหนก็มีเจ็บ มียากกันทั้งนั้น
สู้เลือกแบบเจ็บแล้วโตดีกว่า มันคือการพัฒนา
นำพาตัวเองได้ ก็นำพาคนอื่นเป็น อยากเห็นตัวเองในเวอร์ชั่นไหน…ไส้แห้งหรือไส้เปียก ?
เลือกได้เลยครับ
ขอบคุณครับ
ธนบรรณ สัมมาชีพ
www.thanaban.com
======
ภาพจาก Thanaban โดย Midjourney