คนดีมักประเมินความสามารถของตัวเองต่ำเกินไป
และคิดว่าสิ่งที่ตัวเองทำนั้นไม่ควรค่ากับผลตอบแทน
มากมาย เวลาอีกฝ่ายเรียกเก็บเงินจึงไม่กล้าตั้ง
ราคาสูง และมักตั้งค่าแรงของตัวเองถูกเกินไป
แม้รายได้ต่อปีจะน้อย แต่ก็ยอมรับว่าตัวเอง
มีมาตรฐานต่ำ คิดไปว่า “ฉันก็ทำได้แค่นี้แหล่ะ”
แล้วพอใจอยู่แค่นั้น
หากเราขีดเส้นใต้ไว้ตั้งแต่แรกว่าคนอย่างฉัน
ไม่มีทางทำรายได้ถึงปีละพันล้านเยนแน่ ๆ
ย่อมทำให้เรายอมแพ้โดยไม่คิดจะลองทำดูก่อน
คนที่จำกัดขีดความสามารถของเราก็คือ
“ตัวเราเอง” นี่แหล่ะ ทำให้คำว่า “ยิ่งเป็นคนดีก็ยิ่งจน”
กลายเป็นความจริงที่ไม่อาจเยียวยาได้
บทความจากหนังสือ
“เลิกเป็นคนดีแล้วจะมีความสุข”
หวังว่าจะเป็นประโยชน์ครับ
ธนบรรณ สัมมาชีพ
ขอบคุณภาพจาก #beartwings