เคยร้องไห้น้อยใจในโชคชะตาชีวิต
หลังจากนั้นผมต้องพบกับหลายคนที่ไม่มี
แม้แต่แขน ขา เผลอ ๆ อาจกำลังจะหมดลมหายใจซะด้วยซ้ำไป
และพลันตาสว่างทันทีว่า
“เฮ้ย… ปัญหาของเรามันแค่จิ๊บจ๊อย
เมื่อเทียบกับคนอื่น!!! “
ผมคิดได้เมื่อต้องพาคุณพ่อไปเข้า
โรงพยาบาลเพื่อรักษาโรคเส้นเลือดหัวใจตีบ
ที่โรงพยาบาลมีคนไข้มากมาย ไหนจะมีเคส
ฉุกเฉินที่อาการสาหัสกันแทบทั้งนั้น
ที่นั่นช่วยดึงสติผมกลับมา และหวังว่าทุกท่าน
จะได้ข้อคิดอะไรดี ๆ จากสิ่งรอบกายบ้าง
บางครั้งเราไม่มีรองเท้าสวย ๆ ใส่
ในขณะที่บางคนไม่มีขาด้วยซ้ำไป
บางครั้งเราฉุนเฉียวเมื่อรสชาติอาหารไม่ถูกปาก
ในขณะที่หลายคนไม่มีอาหารตกถึงท้องมา
ตลอดทั้งวัน
บางครั้งเราคิดสั้นเมื่อเจ้าหนี้โทรทวงเงินต้น
ในขณะที่คนบางกลุ่มนั้น แม้ล้มละลายแต่ก็
ยิ้มสู้อีกครั้งเพื่อกลับมาทวงศักดิ์ศรีชีวิต
ปัญหาที่เกิดกับเรานั้น มันไม่ใช่ปัญหาใหม่
หรอกนะ มันเคยมีคนเจอมาก่อน แก้มาก่อน
ขอให้อดทน ใส่ใจในการแก้ปัญหาจริง ๆ สักที
คำตอบที่เราหา มันอาจซ่อนอยู่ในหนังสือตำรา
อยู่ในคอร์สเรียน อยู่ในโค้ชบางคนหรือกับ
เพื่อนสนิทมิตรสหายที่เกื้อกูลและครูบาอาจารย์
ที่ล้อมกายเรา
คนเรานั้นแปลก…
ไม่กลัวการฆ่าตัวตาย
แต่กลับกลัวการเผชิญหน้าปัญหาซะงั้น
หวังว่าเพื่อน ๆ ของผมจะมีสติ
ฟันฝ่าอุปสรรคกันอย่างสนุกสนานนะครับ
ชีวิตเรามันโคตรวิบวับ วิบวับ… ใช้ซะ!
ขอบคุณครับ
ธนบรรณ สัมมาชีพ