#รีบเจ็บ_รีบไปต่อ… อ้าว มาบอกให้เจ็บเลยหรือไง ?
ใช่สิครับ ผมกำลังบอกว่ารีบปิดตำรา เลิกหาข้ออ้าง
แล้วลงมือทำอะไรให้เป็นชิ้นเป็นอันสักทีได้แล้ว
ไม่ต้องไปรอปีใหม่หรือปีไหนหรอก เพราะส่วนมาก
ก็ผัดวันประกันพรุ่งกันแทบทั้งนั้น
#รีบเจ็บ_รีบไปต่อ เพราะ การศึกษาหาความรู้
เพื่อประดับสมองนั้นเมื่อความรู้เยอะเข้า แถมยัง
ไม่เคยนำเอาไปใช้เลย มันจะไปมีประโยชน์อันใด
ประหนึ่งอาหารชั้นดี แต่เก็บไว้เยอะเกินก็เน่าเสีย
ดังนั้นการจัดการที่ดีที่สุดคือ นำมันออกมาใช้อย่าง
เป็นรูปธรรม
หลายคนติดเบรกทันทีที่ได้ยิน”เฮ้ย ลงมือทำได้แล้ว”
ใจฝั่งที่อยู่ด้าน Comfort zone มันเกิดต่อต้าน
ขึ้นมาทันทีทันใดเพราะกลัวเจ็บ กลัวผิดหวัง
สู้อยู่เฉย ๆ ดูชาวบ้านเขาประสบความสำเร็จดีกว่า
ส่วนตัวข้าขอเป็นคนธรรมดาสามัญต่อไป
จะบอกไว้เตือนใจ เช่นนี้ครับ
#เพราะกลัวเจ็บ จึงปั่นจักรยานไม่เป็น
#เพราะกลัวจมน้ำ จึงว่ายน้ำไม่เป็น
#เพราะกลัวนิ้วด้าน เป็นหนอง จึงเล่นกีต้าร์ไม่เป็น
#เพราะกลัวอกหัก จึงไม่มีคู่ใจสักที
#เพราะกลัวโดนปฏิเสธ ชีวิตการงานจึงไม่โตสักที
พอ ๆ ครับ ผมเริ่มเมื่อยนิ้วที่ต้องพิมพ์ข้ออ้างของ
พวกขี้กลัวแล้วล่ะ แต่ขอพิมพ์ต่ออีกสักหน่อยเพื่อ
เสริมแรงบันดาลใจให้พลพรรคนักรบที่ไม่เคย
อ่อนข้อให้อุปสรรคใด ๆ ในชีวิต
เมื่อคุณเริ่มมีตัวเองเป็นฮีโร่เมื่อไหร่
โลกทั้งโลกจะตบรางวัลคุณอย่างแน่นอน
ผมขอเอาหัวใจเล็ก ๆ ของผมเป็นเดิมพัน
วันนี้วางมือจากตำราหรือกรอบทฤษฎีได้แล้ว
ลงมือทำซะ เจ็บซะ แล้วรีบสะดุ้งเพื่อไปต่อ
เรียนรู้จากปัญหาให้เต็มเม็ดเต็มหน่วย
คุณมีแผลเป็นสักอัน คุณจะจำจนวันตาย
และมันจะมีก็ต่อเมื่อคุณมันบู๊จริง เลือดสาดจริง
ไม่ใช้บริการ”สตั๊นท์แมน” หรือ”สแตนอิน”
แต่ประการใด
แม้แต่บิดาผู้ก่อตั้งสหรัฐอเมริกายังย้ำว่า
“บอกฉัน ฉันจะลืม
สอนฉัน ฉันจะจำ
แต่ถ้าให้ฉันได้ทำ ฉันจะเรียนรู้”
-เบนจามิน แฟรงคลิน- ท่านฝากไว้ก่อนลาโลก
นั่นคือทำ ทำ ทำ ไม่ใช่ฟุ้งไปเรื่อย…
จบนะครับ!
ขอบคุณครับ
ธนบรรณ สัมมาชีพ