“ล้ม ลุก คลุก คลาน” ห่างหายจากเหตุการณ์
แบบนี้มานานเท่าไรแล้วนะ… เมื่อเช้าวันที่หนึ่ง
ที่ผ่านมาผมไปหัดเล่นเซิร์ฟมาครับ
ครูฝึกเขาให้เวลาแค่ชั่วโมงเดียว ต้องเล่นให้ได้
ทีแรกผมก็นึกว่ามันง่าย ไปเก๊กท่าสวย ๆ ชิลล์ ๆ
สรุปที่คิดมาคือ… ผิดคาด โป๊ะแตกมาก!
คือ ตกน้ำจนนับครั้งไม่ถ้วน กล้ามเนื้อหน้าท้องระบมไปหมด และที่สำคัญ…
“ครูฝึกแม่งโคตรโหดครับ !”
คือแบบ โวยตลอดว่าท่าผมผิด
ก็ใครมันจะไปจำได้วะ กว่าจะลุกได้ ทรงตัวได้
มารู้ตัวอีกทีก็โดนคลื่นซัดไปจมอยู่ใต้น้ำแล้ว
อีตากล้องที่จ้างมาถ่ายก็ตะโกนยิ้มหน่อย ๆ
โอ๊ย! ก็คนมันเหนื่อย มันเจ็บนี่หว่า
(บ่นดัง ๆ ในใจ)
เหตุการณ์ผ่านไปครึ่งชั่วโมงครับ
หลังจากเจ็บแล้วจำ ทำต่อไป ไม่ล้มเลิก
ความสำเร็จมันก็คืบคลานเข้ามาจนได้
ผมเริ่มโต้คลื่นได้ แม้จะเป็นระดับเด็กอนุบาล
แต่ก็เป็นความภาคภูมิใจสุด ๆ
เออ นี่เราห่างหายอารมณ์แบบนี้มานานเท่าไร
แล้วนะ การท้าทายตัวเองให้ทำสิ่งที่ไม่เคยทำ
การเผชิญหน้าและรับมือกับความล้มเหลว
สีหน้าท่าทางตัวเองตอนที่ผิดหวังและสมหวัง
เอาเป็นว่าเป็นการเคาะสนิมตัวเองส่งท้ายปีเก่า
ก่อนปีหน้าจะเคลือบสีใหม่เข้าไปให้ไฉไล
มันดีต่อใจจริงเลย… 
สุขสันต์วันพักผ่อนเช่นเคยนะ
ขอบคุณครับ
ธนบรรณ สัมมาชีพ