“เมื่อโลกไม่ได้ยิน… หัวใจของเราก็ต้องเปล่งเสียงสิครับ” เรื่องราวของชีวิต… หลายครั้งไม่เป็นไปตามที่เราคาดหวังหรอก มีช่วงเวลาที่เรารู้สึกว่าโลกกำลังหมุนต่อไปโดยไม่สนใจเรา ความเงียบงันที่เกิดขึ้นมันบ่งบอกถึงความ
เดียวดายและความอ่อนแอที่เราต้องเผชิญ
รู้อะไรมั้ย…? ทุกคนล้วนผิดหวังบ้างแต่ในช่วงเวลาเหล่านี้ เรามีโอกาสที่จะเรียนรู้ความจริง
ที่สำคัญของการเปล่งเสียงของหัวใจของเรา
เองออกมาเสียที
“เมื่อโลกไม่ได้ยิน… หัวใจเราต้องเปล่งเสียง” ไม่ใช่แค่คำพูดเท่ห์ ๆ หรอก แต่เป็นการเตือนใจเราให้จดจำถึงความสำคัญของการแสดงออกและการยืนหยัดเพื่อตัวเอง เมื่อเรารู้สึกว่าถูกทอดทิ้งหรือไม่ได้รับการตั้งใจรับฟัง การหา
เสียงของหัวใจเราเอง จึงเป็นสิ่งที่ทำให้เรา
มีพลังและมีความหวังอย่างจีรังยั่งยืนที่สุด
บทความนี้จึงเป็นการเชิญชวนให้ทุกคน
ที่เคยรู้สึกว่าไม่ได้รับการฟังหรือไม่มีใครเข้าใจให้ก้าวออกมาและหาเสียงของตัวเองให้เจอครับ
มันไม่ใช่แค่การต่อสู้เพื่อให้ได้มาซึ่งการยอมรับ
จากภายนอก แต่เป็นการต่อสู้เพื่อค้นพบและเชื่อมั่นในตัวเอง การเปล่งเสียงของหัวใจเราไม่ได้หมายความถึงการตะโกนออกมาด้วยเสียงดัง
สุดแรงเกิดแต่มันเป็นการแสดงออกถึงความรู้สึก, ความคิดและความฝันของเราในรูปแบบที่แท้จริงหรือมาจากก้นบึ้งหัวใจเป็นที่สุด
ก้าวแรกนั้นโคตรสำคัญ เราต้องเรียนรู้ที่จะ
รับฟังตัวเอง เริ่มจากโลกภายในเพื่อให้โลกเริ่มภายนอกรับฟังหรือคล้อยตามเรา หัวใจของเรา
มีเสียงที่สำคัญและควรได้รับการฟัง ในวันที่โลกดูเงียบเหงา หัวใจของเราคือเสียงที่ส่องสว่างทางในความมืดมิดที่แท้จริงครับ
ขอบคุณครับ
ธนบรรณ สัมมาชีพ