อาจจะไม่ใช่ครั้งแรกที่เราโดนบั่นทอนกำลังใจ
และมันจะไม่ใช่ครั้งสุดท้ายเช่นกัน
มีคำกล่าว “คงมีแต่คนที่ยังไม่เกิดเท่านั้น
ที่ไม่โดนนินทา” เพราะแม้กระทั่งคนที่ตาย
ไปแล้วยังโดนกล่าวถึงอยู่ไม่เว้นวัน
สิ่งที่ต้องนำมาขยายความเพื่อให้ชีวิต
ไม่สะดุด คือข้อคิดง่าย ๆ ดังนี้ครับ
“เราเป็นเหมือนที่เขาว่าจริงหรือเปล่า ?”
วิเคราะห์ให้ละเอียด
– ถ้าเป็นก็ปรับปรุงตัว… แบบไม่เข้าข้างตัวเอง
มากเกินไป ถือเป็นโอกาสได้พัฒนาตัวเอง
– แต่ถ้าเราไม่ได้เป็นตามที่เขากล่าวก็อย่า
ไปเครียดให้เปลืองหัวเลย เพราะเรื่องแบบนี้
มันมาเรื่อย ๆ ต้องรีบตั้งหลักแล้วก้าวต่อไป
การอยู่กับตัวเองเพื่อดึงสติเป็นเรื่องจำเป็น
พอ ๆ กับการพักลับมีดลับขวานก่อนทำการ
โค่นต้นไม้หรือทำงานใหญ่
การอยู่กับตัวเองไม่ได้หมายความว่าเรา
ย่ำอยู่กับที่ มันกำลังสอนให้เรารู้จักการหา
ความสุขจากภายในโดยแคร์โลกภายนอกให้น้อยลง คัดเอาเฉพาะส่วนที่ต้องแคร์เท่านั้น
(ที่มันเอฟเฟคท์กับชีวิตเรา)
การอาศัยแสงสีเสียงและกลุ่มเพื่อน
ในบรรยากาศสนุกสนาน มันแก้โรคเหงาได้จริง
แต่มันเป็นปัจจัยภายนอก มันแค่ชั่วคราว
เมื่องานเลี้ยงเลิกรา ต่างคนก็ต่างไป
คำถาม คือ ทำไมไม่สร้างความสุขจากภายในโดยให้เวลากับตัวเองได้อยู่คนเดียวบ้าง ?
มันอาจดูโดดเดี่ยวในช่วงแรก
แต่เมื่อเวลาผ่านไป เราจะไม่ต้องอาศัยปัจจัยภายนอกอะไรทั้งนั้นเพราะได้เรียนรู้ถึงการ
มีความสุขจากภายในจริง พร้อมผลิตแรงบันดาลใจเองและส่งต่อให้คนรอบข้างอย่างไม่รู้เหน็ดเหนื่อย… ที่สำคัญมันฟรี
โอบกอดตัวเอง หายเหนื่อยแล้วลุยต่อ
เราแค่เหนื่อย เรายังไหว พักหน่อยแล้ว
กลับมาทวงบัลลังก์เถอะนะ
ขอบคุณครับ
ธนบรรณ สัมมาชีพ
ขอบคุณภาพ @marinelsheu
จากเพจ Artruth