มีคำกล่าวติดเศร้าครับว่า… “อีกร้อยปีข้างหน้า
ทั้งผมและคุณจะไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้วนะ
เราจะได้ไปอยู่กับบรรพบุรุษของเรา
ทรัพย์สินที่เราครอบครองอยู่ทุกวันนี้ก็ตกไป
อยู่ในมือของคนอื่นที่อยู่ข้างหลังเรา หรือมัน
จะตกไปอยู่ในมือคนแปลกหน้าก็ไม่รู้สิ
จะมีใครจำเรื่องราวของเราได้บ้างล่ะครับ
เชื่อเถอะ… เวลาจะทำให้ชื่อของเราค่อยเลือนไป แต่จะเลือนช้า หรือเร็ว หรือคงอยู่แสนนาน
มันจึงอยู่ที่คุณความดีที่เราสร้างแล้วล่ะ
คุณความดีที่ทำให้กับตัวเองรวมกับ
คุณความดีที่เราสร้างให้ผู้อื่นหรือสังคม
นี่แหละคือแก่นแท้จริง ๆ มันจะเปรียบดัง
งานศิลปะชิ้นหนึ่งที่แม้จิตรกรจะลาโลกไป
แต่ผลงานก็ยังเป็นที่กล่าวขานถึงตลอดไป
สักวันหนึ่งรูปของเราจะโดนใส่กรอบ
แขวนอยู่ผนังบ้านครับ แต่ก็ไม่แน่นะ…
เพราะบางคนอาจจะถูกสร้างเป็นอนุสาวรีย์
ให้คนรุ่นหลังได้รำลึกถึงก็เป็นได้
ใครจะไปรู้… จริงมั้ยครับ ?”
ขอบคุณครับ
ธนบรรณ สัมมาชีพ