“แก้วที่มันร้าวสักวันก็คงจะแตก
ใจที่มันร้าวสักวันก็คงจะแหลก
แตกสลายไม่มีวันเหมือนเดิม”
เพลง รอยร้าว ศิลปิน อิทธิ พลางกูร
นี่เป็นเพลงที่ผมชอบมาก เป็นเพลงฮิตสมัย
เมื่อครั้งผมยังเป็นวัยรุ่นและคาดว่าหลายท่าน
คงจะเคยได้ยินได้ฟังกัน (ไม่ใช่โพส เช็คอายุ
นะครับ ^^)
แน่นอนครับว่าผมเห็นด้วยกับอะไรก็ตาม
ที่มันแตกสลายไปแล้วมันย่อมไม่มีวันเหมือนเดิม
ดังนั้น จึงไม่ควรเสียเวลาไปกับการอาลัย
อาวรณ์ในบางอย่างที่มันหวนกลับมาไม่ได้
อีกต่อไปแล้ว
สิ่งมีชีวิตบนโลกกลม ๆ ใบนี้ มีเป็นจำนวน
ไม่น้อยที่ออกมาจากไข่ หรือเติบโตจากการ
ลอกคราบ สัตว์เหล่านี้ไม่มีเวลาไปค้นหา
ชาติกำเนิด มันรู้แต่เพียงแค่ว่าจะปรับตัวอย่างไร
ให้สามารถมีชีวิตรอดไปวันต่อวัน
จนถึงวันที่ต้องจากโลกใบนี้ไปตามวัฏจักรชีวิต
ของมันเอง
เราได้แต่งงานมีครอบครัวที่อบอุ่น
แต่ก่อนที่จะมาถึงขั้นนี้ได้ ใครจะล่วงรู้เล่าว่า
เราเองเคยต้องแยกทางกับคนที่ไม่ใช่ไปแล้ว
กี่คน หรืออกหักรักร้าวมากี่หนจนได้เจอรักแท้
ทุก ๆ รอยร้าว สร้างแผลเป็นแต่นั่นคือสัญลักษณ์ของนักสู้ ที่ทำให้เห็นว่าเรามีการเจริญเติบโตมีการดิ้นรน มีการเคลื่อนไหวและเติบโตจากภายในอยู่ตลอดเวลา
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการประกวดแข่งขัน
มันก็มีไม่น้อยครั้งที่เราเคยตกรอบ หรือ
เข้ารอบลึกแต่ไม่ได้ตำแหน่งใด ๆ ติดไม้ติดมือ
แต่นั่นมันทำให้เราตระหนักว่า การที่จะกลับมาของเราในครั้งต่อไป มันต้องยิ่งใหญ่ขึ้นกว่าเดิม
เท่านั้น
คนทำงานหลายคน ต้องถูกประเมินจาก
ผู้บังคับบัญชาหรือหัวหน้างาน บางแห่งก็
ปีละครั้ง บางแห่งก็ปีละสองครั้ง หรือแม้กระทั่งบริษัทที่ผมทำงานอยู่เองก็ตาม ก็จะมีการ
ประเมินพนักงานทุกระดับไตรมาสละ 1 ครั้ง
ด้วยซ้ำไป(แต่ละแห่งจะไม่เท่ากัน ตามความ
เหมาะสม)
แน่นอนครับว่าเมื่อมีการแข่งขัน
หรือเมื่อมีการประเมิน ก็ย่อมมีคนที่สมหวัง
และผิดหวัง คนที่สมหวังเองก็คงต้องยืนระยะรักษามาตรฐานของตนเอาไว้
ส่วนคนที่ผิดหวังก็จะได้สัมผัสรสชาติแห่ง
ความพ่ายแพ้, รสชาติแห่งการต้องรอคอย
ซึ่งหลายคนก็เข้าใจได้เองว่าตนต้องพัฒนาปรับปรุง เรื่องอะไรบ้าง หรือจะมีหัวหน้า
ที่คอยให้คำปรึกษาวางแผนพัฒนาในหน้าที่
การงานให้ก็ดีไป
แต่ท่านที่ต้องอยู่ในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้า
คายไม่ออก ต้องตกอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่ไม่
เกื้อหนุนหรืออาจกล่าวได้ว่าไม่ลงรอยกับหัวหน้า
ไม่กินเส้นกับเพื่อนร่วมงาน ก่อให้เกิดรอยร้าว
จนพร้อมจะลุกลามใหญ่โต
จึงอยากกล่าวคำให้กำลังใจมาในที่นี้ว่า
หากมันต้องเกิดรอยร้าว โดยที่เราไม่สามารถ
ควบคุมได้ ให้ถือว่าเรากำลังจะเติบโต
เรากำลังจะลอกคราบ
เรากำลังจะเป็นคนใหม่ที่ทิ้ง Comfort zone
ไว้เบื้องหลัง
“หากไม่มีรอยร้าว แสงสว่างจะเปล่งประกาย
ออกมาได้อย่างไร ?”
ซึ่งมันคือคำเปรียบเทียบ กล่าวให้เห็นภาพ
เพราะแก่นแท้ที่สุดแล้ว เราต้องใช้ชีวิตอยู่ใน
ร่างเดิมนั่นแหละ แต่ มันคือการเติบโตของ
จิตใจของเรา ที่ไม่เคยหยุดหรือถอยหลัง
เพราะคำพูดหรือการกระทำของคนที่ไม่หวังดี
กับเราเลย
เราจึงสมควรเดินหน้าต่อไป
ผิดหวัง สมหวังบ้าง เป็นเรื่องปกติของมนุษย์
ใครเขาก็เป็นกัน
เหมือนของเก่าที่มีตำหนิ
ช่างน่าสะสม มันสวยงามและเลียนแบบยากครับ
ขอบคุณครับ
ธนบรรณ สัมมาชีพ
============
ทุกท่านสามารถติดตามทุกความเคลื่อนไหวที่
http://www.2bfranchisedd.com/category/ข้อคิดคนทำงาน/
“นำเสนอปรัชญาชีวิต สร้างแรงผลักดัน
แรงบันดาลใจในการทำงานให้กับคนทำงาน
พร้อมให้คำแนะนำสำหรับผู้ประกอบการ
ที่สนใจขยายสาขาด้วยระบบแฟรนไชส์
อย่างจริงจัง”
ขอบคุณภาพจากเพจ Artuth