เพื่อนผมเสียเมื่อช่วงสงกรานต์มาหลายสิบปี
ผมคิดอยู่นานว่าจะลุกขึ้นมาแชร์ดีรึป่าว ?
แต่ด้วย #ความคิดถึงเพื่อนเสมอ
และด้วยความหวังดี
เผื่อว่าจะได้ข้อคิดอะไรบ้างครับ
======
ผมมีเพื่อนเรียนด้วยกันชื่อโหน่ง
เสียดายที่โหน่งเสียชีวิตเร็วไปหน่อย
โหน่งผลการเรียนอันดับ 1 ตั้งแต่ปวช.-ป.ตรี
เขาเลือกมาทำงานร้านคอมฯ เล็ก ๆ กับผม
ผมอยากทำตู้เคสคอมพิวเตอร์แบบอะคริลิคใสขาย
แต่หาที่สั่งซื้อไม่ได้ เลยล้มเลิก
โหน่งไม่ยอม
เขาสั่งผ่านเน็ต เอามาแกะรอย
สั่งอะคริลิคใสมาตัดเอง สั่งน๊อตมาเอง
ประกอบกับใส่ไฟแสงสี ดูดีมากๆ
ผมดูแล้วโครงยังดูไม่แข็งแรง ไม่กล้าวางขาย
โหน่งบอกว่า .. “ไม่เป็นไร งั้นประกอบใช้เอง
ขอวางหน้าร้าน ถ้าลูกค้าสั่งก็ค่อย by order”
สักพักลูกค้าสนใจ ออเดอร์มาเพียบ
จากแรกๆ ไม่สวย ต่อมาก็เข้ารูป เข้ารอย
สร้างรายได้เป็นกอบเป็นกำ
เราผลิตเคสออกมาหลายรุ่น
จนวันหนึ่งโหน่งสอบติดข้าราชการ
ต้องไปรับตำแหน่งตามที่ครอบครัวหวังไว้
โครงการเคสใส Handmade ของผมจึงยุติลง
หลังจากนั้นไม่กี่เดือน ช่วงสงกรานต์อันตราย
โหน่งจากไปกับอุบัติเหตุรถมอเตอร์ไซค์ล้ม
ผมร้องไห้คิดถึงเพื่อน
เพื่อนที่ให้ข้อคิดผมว่า
“#อย่ารอความพร้อม#ความพร้อมไม่มีจริง
ลงมือทำเถอะ แล้วลูกค้าจะตัดสินเอง”
ผมคิดถึงเพื่อนจึงขอถ่ายทอดลงพื้นที่ตรงนี้ครับ
ถ้าทุกท่านอ่านแล้วรู้สึกดี
ก็แค่ช่วยกดถูกใจกัน
เผื่อผมจะได้บอกเพื่อนที่ล่วงลับไปครับ
ว่ามีคน #ฝากความคิดถึงแกนะเพื่อน
ขอบคุณครับ
ธนบรรณ สัมมาชีพ