เพื่อนที่สนิทเรา จะมองเราอย่างเข้าใจ
และพูดตักเตือนบ้าง โดยไม่กลัวเราจะโมโห
ส่วนเพื่อนที่ไม่สนิท จะมองเราแบบไหน
ใครจะไปรู้ คิดไปก็ปวดหัวข้างซ้ายเสียเปล่า ๆ
ถ้าเราแคร์คำพูดเพื่อนหรือคนใกล้ตัวบ้าง
ไกลตัวบ้าง เก็บมาใส่สมองทั้งหมด รับรองว่า
ชีวิตคงหมดพลังงานไปโดยไร้ประโยชน์
คน 1 คน มองเราอีกแบบ
คน 10 คน มองเรา 10 แบบ
คน 100 คน มองเรา 100 แบบ
คน 1,000 คน มองเรา 1,000 แบบ
แล้วถ้า 1,000,000 คนล่ะครับ ?
แค่คิดก็เหนื่อยแทน ดังนั้นเลยต้องโฟกัสกลุ่มหน่อย
โดยหาเพื่ิอนที่ไม่เห็นแก่ตัว(เพื่อนที่เห็นแก่ตัว
คือ สนใจแค่ความรู้สึกตัวเองจนไม่แคร์ความรู้สึก
ของคนอื่น)
ถามว่า… จะไปหาที่ไหน ?
ตอบว่า… ก็รอบตัวนี่แหล่ะ รู้สึกดีกับใครบ้าง
ใครที่มักยื่นมือให้ความช่วยเหลือเราก็จำเขา
ไว้เสียหน่อย นาน ๆ ทีจะมีเพื่อนแสนดีแบบนี้
ส่วนเพื่อนใหม่ที่กำลังแวะเวียนเข้ามาก็ลองคบหา
ดูหน่อย ไม่ใช่ฟังเขามาว่า คนนั้น คนนี้ไม่ดี
ก็ดันไปตีค่าเขาตามสิ่งที่รับฟังซะงั้น
มันไม่แฟร์ และปิดโอกาสตัวเองที่จะได้รู้จักคนใหม่
อันที่ผมเล่ามาก็เพื่อให้เหลือพื้นที่ในใจไว้ให้
มิตรแท้, กัลยาณมิตร, สหาย หรือที่หลาย ๆ
มักเรียกว่าบรรดาคนที่ศีลเสมอกัน
พร้อมที่จะช่วยเหลือ อุปถัมภ์ค้ำจุนเราเมื่อเดือดร้อน
ส่วนเหล่าเสียงนกเสียงกาที่ไม่ว่าจะมากน้อย
ขนาดไหนก็อย่าได้ไปแคร์ หยิบเอาพลังลบจาก
คนเหล่านั้นมาเป็นเชื้อไฟให้เราก้าวต่อไป
#จัดไปอย่าให้เสียครับ!
ขอบคุณครับ
ธนบรรณ สัมมาชีพ