พูดไปอย่างไม่ต้องอาย “เรียนเพื่อลืม”
เพราะไม่ได้นำไปใช้ สุดท้ายก็สนิมเกาะ
หลายปีที่ผ่านมา เมื่อผมรับตำแหน่ง
ในงานบริหารทรัพยากรมนุษย์ ผมเก็บได้
หนึ่งหลักสูตร ชื่อ “กฎหมายแรงงานกับการบริหารจัดการองค์กร” โดย สำนักอบรมศึกษากฎหมายแห่งเนติบัณฑิตยสภา
เวลาผ่านมาหลายปี เมื่อได้รับมอบหมายงาน
ตำแหน่งใหม่ ต้องใช้ทักษะใหม่ ความรู้ใหม่
เริ่มไม่ค่อยได้ใช้ความรู้เดิม
ความคมก็หาย สนิมเขรอะ เริ่มคิดช้า
หรือพูดง่าย ๆ คือ ไม่คล่องเรื่องกฎหมาย
แรงงานเหมือนครั้งที่ดำรงตำแหน่งอยู่
ทุกวันนี้หากมีใครถามเรื่องกฎหมายแรงงาน
ผมก็ต้องเปิดพรบ.คุ้มครองแรงงานหรือ
ค้นหาใน Google เพื่อรื้อฟื้นความจำ
อืม… อย่างน้อยก็มีภูมิบ้างล่ะนะ
ที่ชวนคุยวันนี้คือเรื่องธรรมชาติของคนเรา
อยากเก่งอะไรก็ต้องเรียน ลงมือทำบ่อย ๆ
รู้จักเอาวิชาความรู้มาหากิน ยิ่งเฉียบคม
เท่าไหร่ยิ่งมีโอกาสประสบความสำเร็จใน
สายงานนั้น ในขณะเดียวกันความรู้ที่ไม่
ได้ใช้งาน มันก็จะเลือนลางไปจากสมอง
เข้าข่าย “เรียนเพื่อลืม”
สุดท้ายมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
สาระสำคัญมันจึงอยู่ที่ว่า ตอนนี้เราเก่งอะไร
และหาเลี้ยงตัวเองและครอบครัวได้หรือไม่
นั่นแหละครับ… คือ หัวใจของคนทำงานอย่างเรา
ขอบคุณครับ
ธนบรรณ สัมมาชีพ