พ่อแม่อาจสัมผัสได้ แต่ไม่มีวันรู้หรอกว่า
แต่ละวันเราเหนื่อยขนาดไหน ถ้าเราไม่บอกท่าน
และแน่นอนว่าเราคงไม่อยากรายงานให้ท่านร่วมเหนื่อยใจ
แฟนหรือครอบครัวเราจะรู้ได้ไงว่าเราแบกรับความเครียดจากที่ทำงานขนาดไหน ถ้าเราไม่บอกเขา ก็มันเป็นเรื่องน่าปวดหัวจะเอามาทำให้
คนในบ้านเครียดด้วยทำไม
เพื่อนเราจะรู้ได้ไงว่าเรามีความเครียด
อยู่ไม่ใช่น้อย เพราะพอเห็นหน้ากันเราก็
ชอบคุยเรื่องเฮฮากลบเกลื่อนความทุกข์
ขึ้นชื่อว่า Social media… คนเรามักแสดง
แต่ด้านที่อยากให้คนอื่นเห็น เช่น ชีวิตมี
ความเป็นอยู่ดี มีกิน มีเที่ยว มีการมีงานดี
แต่ด้านที่เราไม่อาจบอกอะไรใครได้นี่สิ
มันต้องเก็บไว้ในใจผู้เดียว
รอวันแห่งความสำเร็จมาถึง
บางทีวันนั้นเราคงไม่ต้องเอ่ยอะไรมาก
ด้วยผลงานมันเป็นที่ประจักษ์และนำมา
ซึ่งความสุข สิ่งนี้จะส่งเสียงแทนเราได้อย่าง
กึกก้องกว่า ยาวนานกว่า กินใจกว่า
และเป็นรางวัลชีวิตที่แสนดีให้กับ
“คนที่ยืนได้ด้วยลำแข้งตัวเอง” อย่างเรา
ขอบคุณครับ
ธนบรรณ สัมมาชีพ