วันก่อนเพิ่งโพสบทความ “เรียนเพื่อลืม”
และได้ค้นเจอรูปเก่าสมัยที่อยากเป็นนักกีต้าร์
กับเขาสักคน แม้ชีวิตจริงไม่ค่อยได้ขึ้นเวที
มันก็คงวนเวียนอยู่ในหัวเช่นเคยว่าเรียนเพื่อลืม
เพราะวันหนึ่งหากปลายนิ้วที่ใช้กดสายกีต้าร์
มันนุ่มนิ่ม สายกีต้าร์ขึ้นสนิม จังหวะจะโคน
ลูกเล่นที่เคยฝึกฝนมันก็จะหายไปหมด
สรุปว่าถ้าอยากเล่นได้ดี
ต้องฝึกไล่สเกล ฝึกเทคนิค
ทบทวนทฤษฎีและจำคอร์ดยาก ๆ ให้มันขึ้นใจ
วันนี้ผมไม่ใช่นักดนตรีแต่ฝึกไว้เพื่อบริหาร
สมองซีกขวา ไม่ให้มันเซื่องซึม พยายาม
ให้ศาสตร์กับศิลป์ได้ทำงานร่วมกัน และพอได้
เล่นเป็นวงบ้างเมื่อมีโอกาส
ผมนั่งรำพึงในใจตัวเอง
อยากเก่งก็ต้องฝึก
ดี > ดีเลิศ > ดีกว่า
ฝึกระดับค่าเฉลี่ย > ฝึกหนักขึ้น > ไม่หยุดพัฒนา
ในทางกลับกัน เมื่อไม่ฝึกมันก็ถดถอย
ตอนนี้ผมเริ่มเปิดคอร์ดเพลง
หยิบกีต้าร์ขึ้นมาเล่น ร้องคลอ แต่จะให้
กลับมาโซโล่คล่องเหมือนเดิมนั้นต้องรอก่อน
รอวันที่ “ปลายนิ้วด้านและลอก” อันเป็นผล
จากการฝึกหนัก
หรือไม่ก็ ปล่อยให้นิ้วนุ่มนิ่มต่อไปและค่อยมา
เสียใจว่า… “ไม่น่าหยุดฝึกเลย”
เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นในชีวิตเราเสมอ
ไม่ใช่แค่เรื่องเล่นกีต้าร์หรอกนะ
ขอบคุณครับ
ธนบรรณ สัมมาชีพ