คำพูดของ เฮนรี่ เดวิด ทอโร ช่วยเตือนผมเสมอว่า
“หากไม่หลงทาง เราก็จะไม่มีวันเข้าใจตัวเอง”
ผมจึงขอแชร์ประสบการณ์ที่ผ่านมาแบบไม่หมกเม็ด
เพราะมันอาจทำให้หลายท่านได้แง่คิดดี ๆ
หลังจบม.ต้น ผมก็ไปเรียนสายอาชีพครับ
มันคือปวช.- ปวส.ช่างก่อสร้าง โดยที่ไม่รู้ว่าตัวเอง
ชอบหรือไม่ แต่ใจสั่งมาว่า ให้เรียนตามเพื่อน
หลังจบปวส.ก็มาเรียนต่อปริญญาตรีที่กทม.
สมัยนั้นคือสถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้า
พระนครเหนือ แล้วก็เรียนไม่จบเพราะติด F
หลายตัวแบบไม่เกรงใจครูผู้สอน
ชีวิตช่วงนั้นตกต่ำเอาการ เพราะต้องหางานทำ
ในกทม.ด้วยวุฒิแค่ปวส. เงินเดือนเจ็ดพันนิด ๆ
จนนึกถึงหน้าแม่กับพ่อ ชื่นชมที่ท่านเลี้ยงดูเรา
ให้จบการศึกษาได้
แต่นั่นคือประสบการณ์การหลงทางชีวิตที่
มองให้เห็นมุมบวกคือ ทำให้ผมเข้าใจตัวเอง
มากขึ้น
ถ้าผมฝืนเรียนต่อจนจบด้วยเกรดต่ำ และทำงาน
แบบซังกะตาย จะเกิดอะไรขึ้น ผมอาจจะออกแบบ
บ้าน อาคารพาณิชย์แล้วทรุด ถล่มล้มตายก็เป็นได้
ผมอาจจะประมาณราคาโครงการผิดพลาด
แล้วขาดทุนหัวโตจนกลายเป็นบุคคลล้มละลาย
วันนี้ผมได้ทำในสิ่งที่ชอบ
แม้จะไม่ใช่ขั้นคนร่ำรวยเงินทองมากมาย
แต่ในอนาคตก็หวังว่า จะไม่มีหนี้สิน และมีเงินเก็บ
ไว้ใช้หลังเกษียณอายุงาน
ถือว่ามาแชร์ประสบการณ์หลงทาง
แล้วของท่านผู้อ่านล่ะครับ… เล่าให้ฟังกันบ้างสิ
ขอบคุณครับ
ธนบรรณ สัมมาชีพ