รวงผึ้งไม่สามารถเต็มไปด้วยน้ำผึ้งได้
จากการดูดน้ำหวานจากดอกไม้แค่ดอกเดียว
เจ้าผึ้งทุกตัวจึงต้องออกไปดูดน้ำหวาน
จากดอกไม้ดอกแล้วดอกเล่า จนวันนึง
รวงผึ้งก็อุดมสมบูรณ์ไปด้วยน้ำผึ้ง
คนเราก็เช่นกันครับ
เราไม่สามารถเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่เข้มแข็งได้
โดยการอ่านหนังสือแค่เล่มเดียว
หรือทำงานแค่ไม่กี่ชิ้น
ต้องเจ็บกาย เจ็บใจมาไม่รู้ตั้งกี่ครั้งจากคนไว้ใจ
หรือคนที่ให้ทั้งบทเรียน ทั้งประสบการณ์ชีวิต
เสี่ยเหงื่อ เสียน้ำตา เสียเลือด เสียเนื้อเป็นอันมาก
สุดท้ายแล้ว ทุกสิ่งคือวัตถุดิบที่สร้างให้เราได้
เติบโตในแบบของเรา
ผมชอบตรงที่ว่าน้ำผึ้งนั้นไม่มีวันบูด
เพราะน้ำหวานจากดอกไม้ได้ผสมกับน้ำลายผึ้ง
ที่มีเอนไซม์ช่วยยับยั้งการเจริญเติบโตของแบคทีเรีย และอีกอย่างในน้ำผึ้งนั้นมีน้ำเพียง
18% ที่เหลือคือน้ำตาลที่เข้มข้นอย่างมาก
หากเราศึกษาค้นคว้ามาตั้งมากมาย
แล้วเอามาใช้งาน ทำเงินหาเลี้ยงชีพได้คงต้อง
บอกว่า ความรู้ไม่บูด เปรียบเหมือนน้ำผึ้งชั้นดี
แต่ถ้าความรู้ท่วมหัวแล้วยังเอาตัวไม่รอด
แล้วล่ะก็ คงน่าเจ็บใจเพราะหมดค่าวิชาไปเยอะ
แล้วยังไม่ได้ผลตอบแทนที่น่าพอใจ
เรียกได้ว่า แสบทรวงเหมือนโดนผึ้งต่อย
ยังไงยังงั้นเลยนะครับ
ขอบคุณครับ
ธนบรรณ สัมมาชีพ