ให้เกียรติตัวเองด้วยการสู้ให้เต็มที่
เนื่องจากมันยังเป็นการให้เกียรติคู่แข่ง
และให้เกียรติผู้ชมไปในตัว แต่หลังจากได้
สิ้นสุดการแข่งขันบนเวทีไปแล้ว ชีวิตก็ต้อง
ดำเนินต่อไป เก็บถ้วยรางวัลไว้ในตู้แล้วออกไป
เผชิญโลก
มีหลายครั้งที่ผู้ชนะการแข่งขัน
ไม่ได้เป็นขวัญใจมหาชนในระยะยาว
พวกเขามีอาการอิ่มตัว หมดความท้าทาย
และสุดท้ายก็เสียแชมป์ให้กับผู้ท้าชิงหน้าใหม่
ที่เข้าคิวรอโค่น
แต่นั่นมันแค่การแข่งขันระยะสั้นครับ
เพราะชีวิตที่เหลือมันมีอะไรมากกว่านั้นเยอะ
จะแข่งได้ที่หนึ่ง ที่สองหรือที่สามก็ช่าง
อันดับต่อไปคือต้องทำมาหากิน ปลดหนี้
มีเงินเหลือไว้ใช้ตอนแก่ชรา
ไม่สำคัญว่าชีวิตเราจะพลาดมากี่ครั้ง
สำคัญที่ว่าเมื่อถึงคราวที่เราประสบความสำเร็จ
มันคุ้มค่าหรือไม่กับสิ่งที่เราสูญเสียเพื่อแลกมา
การแข่งขันที่แท้จริงในมหาวิทยาลัยชีวิต
จึงเป็นการแข่งกับตัวเราเองในเวอร์ชันเก่า
เราต้องใช้เวลาดูโลกภายนอกประกอบ
และหันมาดูตัวเองด้วยว่าศักยภาพพร้อมรบมั้ย
แบบไม่เข้าข้างตัวเองจนเสียคน
รางวัลที่ได้คือเงินทอง ทรัพย์สินเอาไว้ซื้อ
ความสะดวกสบาย หรือจะตั้งเป้าหมายเป็น
อย่างอื่นก็ได้ แต่ที่กล่าวมาข้างต้น เราอาจ
ไม่ได้รับผลตอบแทนตามที่คาดหวังก็อย่าเพิ่ง
เสียกำลังใจไป
ไม่มีดาบงามเล่มไหน ไม่โดนตี
ไม่มีเพชรงามใด ไม่โดนเจียระไน
ม้างามยังต้องโดนขี่
คนที่ธรรมดาอย่างเรา โดนบ่มเพาะบ้าง
ของมันต้องใช้เวลา ขอแค่อย่าถอดใจ
ขอบคุณครับ
ธนบรรณ สัมมาชีพ
www.thanaban.com
======
ภาพจาก Thanaban โดย Midjourney