“คนพันธุ์รถไฟ”
มุ่งมั่นไปที่ปลายทาง ใส่เกียร์เดินหน้าเต็มสูบ
ไม่เสียใจกับความเขลาในวันวานที่ผ่านมา
เพราะมันป่วยการจะหวนกลับไปแก้ไขอดีต
ที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงอะไรได้
“ใครบอกให้พวกคุณตกขบวนล่ะ!”
นี่คือสิ่งที่คนพันธุ์รถไฟจะกู่ร้องกลับออกไป
เมื่อโดนเหนี่ยวรั้งไว้โดยคนบางกลุ่มที่สนใจ
แต่ความรู้สึกตน จนไม่ใส่ใจความรู้สึกเรา
แหม… ถ้าเราสำคัญจริง ใครต่อใครก็ต้อง
โฟกัสหรือให้น้ำหนักมาที่เราสิ ดังนั้นใครหาก
อยากร่วมทางก็โปรดแสดงเจตจำนงให้ชัด
เพราะพื้นที่ส่วนที่เป็น VIP นั้น ได้โดนจัดสรร
ไว้ให้เฉพาะคนสำคัญจริงเท่านั้นแหละ
เพื่อน ๆ ครับ…
รถไฟนั้นตรากตรำกรำงานหนักไม่ต่างจากเราเลยนะ ดังนั้น… ด้วยประการทั้งปวงเราจึง
สมควรได้รับกลับมาซึ่งผลตอบแทนที่คู่ควร
และในขณะเดียวกันก็ต้องถึงคราวหยุดให้เวลากับคนที่ไม่อยากร่วมขบวน
จงรักตัวเอง ให้เกียรติตัวเอง
เติมเต็มจิตวิญญาณของตัวเอง
หยุดวิ่งหาคนที่ไม่ใช่ แต่กลับมาใช้เวลากับคนที่อยากร่วมทาง จงพาพวกเขาไปถึงฝั่งฝันให้ได้
มันดูเล็กน้อยแต่ยิ่งใหญ่นะ
แต่อย่าลืมแบ่งปันใจไว้หน่อยละกัน
ผู้ที่ร่วมขบวนบางคนอาจขอลงระหว่างทาง
มันเป็นเรื่องปกติ
ส่วนเราก็แค่เดินหน้าต่อไป
ตามวิถี “คนพันธุ์รถไฟ”
ขออย่างนะ… อย่าให้รถไฟชนกันล่ะ
สับรางให้ดี ผมเป็นห่วงครับ 555
ขอบคุณครับ
ธนบรรณ สัมมาชีพ
www.thanaban.com
======
ภาพจาก Thanaban โดย Midjourney