รู้อะไรมั้ย…?
เจ้าคนที่น่ารำคาญที่สุดในชีวิต มันกำลัง
สอนให้เรารู้จักความอดทน ยิ่งถ้ามันเก่งกว่า
เราแล้วด้วยนะ เราต้องยิ่งอดทนแล้วค่อย
หาทางหนีทีไล่
เมื่อประตูบานเก่าปิดลง ประตูบานใหม่ก็แง้ม
ใช่ครับ… ผมกำลังจะบอกว่า เมื่อคนที่เรารัก
ที่สุดได้ตีจากไป ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด
สิ่งนี้สอนให้เราเข้มแข็ง ฝึกยืนให้ได้บน
ลำแข้งตัวเอง
ส่วนคนที่ชอบยั่วโมโหหรือแหย่ให้โกรธเป็นระยะ นี่ก็อีกหนึ่งบททดสอบเรื่องความอดทน
ความนิ่งของใจ กับบางรายเราถึงกับต้อง
ให้อภัยและฝึกใจไม่ถือโทษเอาความ
นี่สินะ คือที่มาของคำว่าชีวิตคือการเรียนรู้
ที่ไม่มีสิ้นสุด มันไม่ได้มีแค่เรื่องงานหรอกนะ
ในเมื่อของมันต้องแลก มันเป็นกฎของโลก
เราจึงมีเสียอย่าง ได้อย่างมาตลอด
รักษาสมดุลให้ดี อย่าหยุดเรียนรู้เด็ดขาด
เพราะมันคือปัจจัยสำคัญหากจะก้าวต่อไป
ในโลกแห่งการแข่งขันอันรุนแรงและไม่ค่อยแฟร์ใบนี้ และโปรดอย่าลืมกฎอีกข้อนะครับ…
เมื่อถึงวันที่ทุกอย่างเหนือการควบคุมไปแล้ว
ก็จงปล่อยวางเสียบ้าง… พักฟื้นหน่อย
รักษาแผลใจแป๊บ พอสภาพร่างกายและจิตใจ
พร้อมหรือสดเมื่อไหร่ …
“แกค่อยเดินต่อ”
ขอบคุณครับ
ธนบรรณ สัมมาชีพ
www.thanaban.com
======
ภาพจาก Thanaban โดย Midjourney.