เรา คือ ใคร… เมื่อไร้ยศตำแหน่ง ?
ลองถามใจตัวเองดูเล่น ๆ
หากวันนี้เราไม่ได้มียศ ตำแหน่งใด ๆ
ไม่มีหัวโขนให้ใส่ทุกเช้า
เราจะยังรักในสิ่งที่เป็นอยู่หรือไม่ ?
หลายคนต้องถามตัวเองถึงชีวิตหลังเกษียณ
ว่าจะมีลูกน้อง ลูกศิษย์ลูกหามาแวะเวียน
เหมือนเดิมมั้ย ?
หัวหน้าระดับสูงหลายคน อาจสงสัยในใจเล็ก ๆ หากตนลาออกจากงานไป จะยังมีลูกน้องหรือเพื่อนร่วมงานให้เกียรติอยู่มั้ย หรือจะยังเรียก
“ลูกพี่” อยู่หรือเปล่า ?
เราเคยนั่งรถประจำตำแหน่ง มีคนคอยขับให้
แต่วันนี้อาจต้องขับเอง ล้างรถเอง และซ่อม
หรือนำรถเข้าศูนย์เองบ้างตามวาระ
เราเคยนั่งกินข้าวในภัตตาคารหรูในนามบริษัท
แต่วันนี้อาจต้องใช้บริการร้านอาหารทั่วไป
ที่เขียนบอกว่า “น้ำดื่ม… โปรดบริการตัวเอง”
เราเคยมีบริวารมากมาย
สั่งซ้ายหัน ขวาหันได้ตามคำบัญชาการ
พอวันนึงต้องอยู่กับหมากับแมว ซึ่งนอกจาก
จะสั่งมันลำบากแล้ว เผลอ ๆ ยังต้องตาม
เช็ดขี้เช็ดเยี่ยวให้มันไม่ว่างเว้น
เราจะภูมิใจในตัวเองมั้ย ถ้าสักวันต้องไป
อยู่ในที่ ๆ ไม่มีใครรู้จัก เดินผ่านก็ไม่มีใครทัก
หรือไม่มีใครยกมือไหว้ จะมีก็เพียงหมาข้างถนน
ที่ทำหน้าที่ตามปกติคือ เห่าทุกคนที่แปลกหน้า
หาเวลาว่าง ๆ ช่วงที่ไม่มีใครรบกวน
หรือสถานที่ที่ไม่มีใครขัดจังหวะ ลองเจรจา
กับตัวเองดูสักนิด อาจจะเป็นช่วงดึกหรือเช้าตรู่
ขณะที่คนทั่วไปยังไม่ตื่นหรือสิ่งเร้าต่าง ๆ
กำลังหลับใหล เราอาจจะได้คำตอบที่อัพเดทใหม่ล่าสุดว่า
เฮ้ย…. ตอนนี้เราคือใคร ?
เรากำลังทำอะไรอยู่ ?
สิ่งที่กำลังทำอยู่มันใช่สำหรับชีวิตหรือไม่ ?
ถ้ามันไม่ใช่… จะหลุดออกจากวงจรนี้
ได้อย่างไร ?
หรืออยู่ในทางที่ดีแล้ว เยี่ยมแล้ว
ประเสริฐแล้วจะรักษาไว้อย่างไร ?
ท้ายสุดแล้ว… การที่มีคนยกย่องเรา
ให้เกียรติเราอยู่นั้น เขาทำเพราะตำแหน่ง
ของเรา หรือเขาชื่นชมในตัวเราจริง ๆ กันแน่
อยากให้ลองไตร่ตรองดูสักนิด
ดั่งคำถามที่มักพบถามกันบ่อยว่า…
“เรานั่งอยู่บนหัว… หรือในใจของหมู่ชน”
นั่นเอง
ขอบคุณครับ
ธนบรรณ สัมมาชีพ
======