“เมื่อวัยทำงานผมมีบ้านตากอากาศ
อยู่ทั่วประเทศ แต่เมื่อแก่ตัวลงมา
บ้านหลังที่ผมเลือกอยู่เพื่อใช้ชีวิต
ที่เหลือ กลับกลายเป็นหลังที่ใกล้
โรงพยาบาลที่สุด”
– ข้อคิดจากอาจารย์ท่านหนึ่งที่ผมเคารพ -
เมื่อครั้งอยู่ในวัยกลางคน กำลังวังชา
ของเรานั้นมักจะเต็มเปี่ยม ทำงานแบบ
หามรุ่งหามค่ำได้หลายวันต่อกัน
เป้าหมายในตอนนั้นก็คงเป็นไปตามทฤษฎี
ของมาสโลว์ คือ เมื่อได้ครบถึงปัจจัยสี่แล้ว
ก็มองหาความมั่นคง ปลอดภัยในชีวิต
ขั้นต่อมาที่หลายคนต้องการเพื่อเติมเต็มชีวิต
นั้นคือการยอมรับจากสังคม ซึ่งว่าด้วยเกียรติยศ
ชื่อเสียงและบางคนก็ไปถึงขั้นยอดสุดของ
ปีรามิด นั่นคือ ได้ทำงานตอบสนองโจทย์
จิตวิญญาณของตนเองก่อนลาโลกไป
ผมนั่งคุยกับท่านอาจารย์อยู่ร่วมสามชั่วโมงได้
ได้แง่คิดอะไรหลายอย่าง ซึ่งเมื่อผมรับบทผู้ฟัง
ที่ดี ผมก็ได้เนื้อหาสาระที่ดีหลั่งไหลเข้ามา
ชีวิตวัยทำงานนั้น ช่างเป็นช่วงที่ได้โลดโผน
กันเต็มที่ จึงฝากทุกท่านได้มองเผื่อชีวิต
ในระยะยาวกันด้วยว่า ระหว่างที่เรายังมี
เรี่ยวแรงเหลือเฝืออยู่นี้ จะวางหมากอย่างไร
ไม่ว่าจะเป็น เรื่อง การเงิน, สุขภาพ, ความ
สัมพันธ์, ฯลฯ
ในสถานการณ์ที่ไม่มีอะไรแน่นอนเช่นนี้
เราจะอยู่อย่างไรให้รอดปลอดภัย
เพื่อจะได้มีเรื่องมีราวได้เล่าสู่ลูกหลานฟัง
“เดินหน้าต่อไปด้วยกันนะครับ”
ขอบคุณครับ
ธนบรรณ สัมมาชีพ