เรามีชีวิตของเราเองเป็นที่พึ่ง
บางทีแค่เราไม่ได้สังเกต แล้วก็ดิ้นรนหาที่พึ่งจาก
สิ่งอื่นที่มาจากภายนอก จนเวลาผ่านไปปีแล้วปีเล่า
เมื่อหมดที่พึ่งพาแล้วจึงคิดได้
ผมดูคลิปคนพิการแขนขาไม่ครบแต่สร้างผลงาน
ที่โลกตะลึงมากมายหลายวงการ ทั้งวงการกีฬา
ที่จัดกีฬาคนพิการขึ้นมาให้ดูชมกันทั่วโลก
ไหนจะวงการดนตรี วงการศิลปะ ฯ… เยอะนะ
คุณรู้จักนิค วูจิซิคใช่มั้ยครับ… ชายนักสร้างแรง
บันดาลใจชาวออสซี่ ที่ไร้ทั้งแขนและขาแต่นำพาคนปกติที่ชีวิตขาดพลังได้มีชีวิตนักสู้กันอีกหน
วันนี้ท่านที่รู้สึกห่อเหี่ยว ไร้แบตเตอรี่ใจ
ต้องตั้งเป้าชีวิตใหม่ทันที อย่าไปรอปีพ.ศ.หน้า
“หากอยากเก่งขึ้นสิบเท่า
เราต้องทำงานที่มันยากขึ้นสิบเท่า”
หลักการมันง่าย ๆ อย่างนั้น ไม่ใช่ทำตัวหรือวางตัว
เหมือนคนเก่ง แต่ไม่ยักกะเอาถ่านสักเรื่อง
ซึ่งคนประเภทนี้มีเยอะในโลกปัจจุบัน
เมื่อเราตระหนักว่าเรามีชีวิตเป็นที่พึ่ง
เราเริ่มรู้ซึ้งว่าทุกคนก็ต้องพึ่งพาชีวิตตัวเอง
แล้วเราจะไปรบกวนเกาะแข้งเกาะขาเขาทำไม
ลำพังเขาเองอาจมีทุกข์พออยู่แล้วก็เป็นได้
ขอจบแบบไม่มีคำคมตบท้าย
บทความนี้เขียนด้วยใจ เอามาฝากกันเช่นเคย
หวังว่าจะเป็นประโยชน์
ขอบคุณครับ
ธนบรรณ สัมมาชีพ