#ลูกน้องนะครับ…ถ้าเก่งผมเป็นลูกพี่ไปนานแล้ว
ลูกน่ะ…ต้องมีพ่อแม่คอยดูแลจนปีกกล้าขาแข็ง
จึงค่อยปล่อยไปเผชิญโลกที่แสนหฤโหด
น้องน่ะ…ต้องมีพี่เลี้ยงคอยค้ำจุน ไม่งั้นสะดุดที
ลุกไม่ขึ้น ไปไม่เป็น
พอมันรวมกันเป็นคำว่า “#ลูกน้อง” ปุ๊บ
เลยอยากให้ลูกพี่ทำความเข้าใจและเห็นใจหน่อย
เพราะมันคือการลงเรือลำเดียวกัน
ไม่ว่าจะยังไงต้องประคองให้ถึงฝั่งพร้อมกัน
พูดแบบตรง ๆ คนที่เป็นหัวหน้าวันนี้
ล้วนเคยเป็นลูกน้องมาก่อน ยกเว้นลูกท่านหลานเธอ
ที่เอาเส้นสายมาเบิกทาง หรือรวมไปถึงบรรดา
หัวหน้าที่ใช้เต้าไต่ทั้งหลายแหล่
คุณจำวันที่มืดมนอุราได้มั้ย? วันนั้นคิดอะไรไม่ออก
ต้องพึ่งหัวหน้า ถ้าหัวหน้ายื่นมือเข้ามา ช่างสุขใจ
วันที่มีปัญหาส่วนตัว แค่หัวหน้ามีเมตตาจิต
ถามไถ่สารทุกข์ดิบสุกบ้าง ลูกน้องก็ระรื่นแล้ว
ลูกน้องหรือหัวหน้ามันก็ลูกน้องเขาเหมือนกันแหล่ะ
แค่หัวโขนใหญ่กว่าแต่สุดท้ายก็ต้องอยู่ใต้บังคับ
บัญชาของผู้มีตำแหน่งสูงกว่าอยู่ดีนั่นแล
บทความนี้ผมอยากฝากความในใจถึงหัวหน้า
คุณคือฑูตแห่งความสุขขององค์กรโดยแท้
คุณคือเบื้องหลังความสำเร็จของลูกน้อง
คุณคือคนที่ลูกน้องฝากความหวัง
คุณคือพระเอกของทุกสิ่ง ไม่ใช่แค่ตัวประกอบ
คุณคือต้นแบบที่เขาจะแอบโคลนนิ่ง
วันที่ลูกน้องเติบโต คือวันที่หัวหน้าสบาย
เพราะเขาทำงานแทนเราได้และความผิดพลาด
น้อยลง ลูกน้องก็สบายใจเพราะไม่เคว้งคว้าง
เมื่อถึงเวลาประเมินผลก็แอ่นอกรับอย่างภาคภูมิ
วันนึงที่คุณเกษียณอายุงานแล้ว
อยากได้อ้อมกอดที่อบอุ่นของลูกน้อง
อยากได้ข้อความอวยพรวันเกิดจากลูกน้อง
อยากได้รอยยิ้มจริงใจจากลูกน้อง
หรือ?
ได้คำนินทา
ได้รอยยิ้มแบบแหย ๆ แถมมองบน
หัวหน้าต้องเลือกแล้วล่ะ
เก่งคน เก่งงาน มันวัดผลได้
อย่าแค่เก่งเพียงในโลกส่วนตัวหรือกะลาตัวเอง
อีแบบนี้มันของปลอม เป็นหัวหน้าใครไม่ได้หรอก
ถึงได้งาน ได้ตำแหน่ง แต่ไม่ได้ใจใครสักคน
วังเวงเนอะ….
หวังว่าจะเป็นประโยชน์
ถูกใจ ไลค์ คอมเมนต์
แชร์ได้โดยไม่ต้องขออนุญาต
ขอบคุณครับ
ธนบรรณ สัมมาชีพ