เราต่างรู้ดีว่ากินข้าวกับอะไรอร่อยที่สุด
เรารู้ด้วยว่ากินข้าวกับใครแล้วมีความสุขที่สุด
แต่ถามว่าทุกวันนี้ มีห้วงเวลาแห่งความสุขนั้นมั้ย
ผมเป็นคนหนึ่งที่หาโอกาสทานข้าวกับครอบครัว
แทบไม่ได้เลย นอกจากรอวันหยุดยาวซึ่งมีแค่
ปีละไม่กี่หน และสาเหตุที่สุดคลาสิกนั่นคือ
“ทำงานจนไม่มีเวลา” เพื่อเก็บเงินส่งทางบ้าน
หากไม่มีเงิน ก็คงหาความสุขได้ยาก
การทำงานเก็บเงินนั้นแท้จริงแล้วคือเป้าหมาย
ระยะยาวซึ่งนับเป็นเรื่องที่ดีครับ
แต่ระยะยาวที่ว่านั้นมันกินเวลากี่ปีล่ะ ?
3 ปี 5 ปี 10 ปี 20 หรือ 30 ปีครับ
การเดินทางไกลมันเหนื่อยไง
ดังนั้นเราจึงต้องมีเป้าหมายระยะสั้นหรือสิ่งที่
เติมเต็มชีวิตในระยะสั้นไปด้วย จะได้ไม่เหงา
เรามีครอบครัวที่น่ารัก
เรามีเพื่อนฝูง
เราอาจมีต้นไม้
เราอาจมีสัตว์เลี้ยง
ซึ่งล้วนเป็นสิ่งมีชีวิตที่ต้องดูแล เอาใจใส่เป็นพิเศษ
เพราะที่เอ่ยมานั้นจะตอบแทนเราด้วยผลตอบแทน
บางอย่าง ไม่ตัวเงินก็ความสุข อย่างใดอย่างหนึ่ง
เรามักเห็นคนที่เจียดเงินเก็บออกมาไว้ใช้
เที่ยวรอบโลกกับคนรักหรือครอบครัว
นั่นเป็นวิธีหนึ่งที่ทำให้บรรลุเป้าหมายระยะสั้นได้
กิจกรรมที่สร้างความสัมพันธ์กับครอบครัว
เดือนละครั้งก็ดี ปีละครั้งหรือสองก็ดี
มันทำให้เราเดินแบบมีกำลังใจเต็มสูบ
เมื่อวันที่เราเหนื่อยเราจะได้รับกำลังใจ
จะเดินทางไกลขนาดไหนก็ใจชื้น
เมื่อมีความสุข เวลามักผ่านไปรวดเร็วนัก
แล้วเราจะรู้สึกตัวอีกทีเมื่อบรรลุเป้าหมายระยะยาว
แบบที่ว่าไม่พลาดอะไรเลยทั้งชีวิตงานและชีวิต
ครอบครัว
ขอให้เราแบ่งเวลาให้ถูก และจำไว้เสมอว่า
“เราเกิดมาเพื่อมีความสุข เกิดมาใช้ชีวิต
ไม่ใช่เกิดมาทำแต่งานหาเงินเท่านั้น”
ด้วยรักและห่วงใย
ขอบคุณครับ
ธนบรรณ สัมมาชีพ