ค่าแฟรนไชส์บาทเดียวอั๊วก็จะไม่จ่าย
อ้าว! ลูกพี่ใจเย็น ๆ ดีมั้ย
ทำไมพูดลอย ๆ แบบนี้ กระทบหลายคนนะครับท่าน
======
ก็แหม…ทุกวันนี้เศรษฐีใหม่จากการขายแฟรนไชส์เยอะมาก
ค่าแรกเข้าหลักหมื่น แสน เก็บกันจนตั้งตัวได้
หากเงินที่ได้เอาไปทำโฆษณา ทำภาพรวมแบรนด์ให้ดังหรือเอื้อประโยชน์ต่อหมู่มิตรร่วมลงทุน
ก็ไม่เป็นไรหรอก
ทำตัวเป็นผู้นำแฟชั่น
เสื้อผ้า รถรา ที่อยู่อาศัยเปลี่ยนใหม่อยู่ตลอดเวลา
ใช้จ่ายฟุ่มเฟือยพร้อมประกาศลงสื่อเฟซบุ๊ค
ให้ประชาชนได้รับทราบทั่วกันว่า “ข้าพเจ้ารวยยยย”
มันน่าเสียวไส้นะครับ
ที่ผมเล่ามานี่ประสบการณ์ล้วน ๆ
คนรักเท่าผืนหนัง คนชังเท่าผืนเสื่อ
ลงทุนไปก็อยากได้ผลตอบแทนกลับมาสาสม
แต่แฟรนไชส์เจ้ากรรมนำมาแต่ความระทม
อันนี้ก็ไม่ไหว
เชื่อมั้ยครับ…?
พนักงานร้านค้าหลาย ๆ ที่
วัน ๆ นั่งกดโปรแกรมดูว่าเจ้านายขายของได้วันละกี่บาท
แล้วเจ้านายมีกำไรเยอะมั้ย
ผมว่ามันไม่ผิดหรอก
ก็ได้ลูกน้องที่ห่วงใยกิจการซะขนาดนั้น
แต่ถ้าลูกน้องมองอีกมุม
เจ้านายรวย ลูกพี่มั่งคั่ง แต่ไม่ยอมเปย์ลูกน้องสักบาท
มันจะต่างอะไรจาก
ผู้ขายแฟรนไชส์ที่รวยเอา ๆ
แต่ผู้ซื้อแฟรนไชส์จนเอา ๆ ละครับ
ฮ่วย!!!